Miałam Marzenie

Budzę się o poranku. Świat za oknem, otulonym resztkami nocy, leniwie przyspiesza oddech. Jak co rano, śmieciarka przygrywa swoim łup, łup, łup. Staję w oknie. Lubię patrzeć na pojawiające się światła domów i mieszkań. Kominy wyglądają jak dymiące parowozy. Próbują ogrzać pokłady zimnej samotności. Doskonałe Poranne Trio: dymiące kominy, puchowe kołdry i ciepła herbata.

Patrzę dalej. Na horyzoncie kilka różowych kresek. Dowód wielkiego talentu Bezsennego Malarza i… Doskonałe Poranne Trio. Niepostrzeżenie dosiada się do nich Marzenie – rysa niedoskonałości. Wnosi ze sobą bagaż niespełnionych pragnień, ciężar złudzeń i morze nadziei. Kilka słonecznych promieni wychyla się zza horyzontu. Oświeca Niedoskonały Poranny Kwartet. Nie mam już złudzeń, idą w moim kierunku. Porannie, leniwie… Stają przy mnie. Nic nie mówią. Wpatrujemy się tylko razem w świat za oknem, odzierany z resztek nocy. Marzenie zagląda mi w oczy i wyciska kilka łez. Poranna toaleta spojrzenia. I choć szklą mi się oczy, a obraz za szybą płynie, widzę lepiej. Zaglądam w głąb siebie. Szukam sposobu, aby wskrzesić kilka zapomnianych Marzeń, które samotnie dryfują w łodzi serca.
Nagle słyszę tupot bosych stóp i dwie małe dłonie rozlewają ciepło na moi ciele. Już wiem, że ten dzień będzie piękny.
Szeroki uśmiech i słowa: „hej mamusiu” przyspieszają mój puls, rozluźniają mięśnie twarzy. Kiedy patrzę na to Wcielone Marzenie, które spełnia się od ponad pięciu lat, wiem, że nie ma w życiu rzeczy niemożliwych. Wiem, że Marzenia się spełniają. Bose stopy, ciepłe rączki, blond włoski i najsłodszy uśmiech na świecie, nigdy nie pozwolą o tym zapomnieć.
Kocham Życie.