Zasypiam wraz z marzeniami o lizaku, uśmiechu, otwartych drzwiach… schodzę Wam z drogi szczęśliwi ludzie

Mam trzy lata.

Poznaję świat, który składa się z domu o zamkniętych drzwiach, matki o ściśniętym sercu i ojca z nadzieją w oczach. Tutaj czuję się bezpieczny.

Za ścianami domu, drżącymi wybuchem i płaczem, dzieje się piekło, przez które tylko nocą, jak mawia tata, można się prześlizgnąć ku bramie wolności.

Mama zawija w papier kilka kanapek, fotografię babci,  zakłada mi najlepsze buty i kładzie do łóżka. Mamo w butach? Pytam zdziwiony, ale ona głaska mnie po głowie i powtarza: śpij synku, śpij, jutro kupię Ci lizaka w nowym, lepszym świecie.

Zamykam oczy i widzę kolorowe świderki, czuję słodki zapach…

Nie mogę zasnąć, ale zaciskam mocno oczy. Wiem, że tak trzeba…

Tata bierze mnie w ramiona, silnie przytula do piersi. Czuję chłód nocy, słyszę szum fal, ciężkie oddechy i kilka szeptów.

Nie otwieram oczu, nie chcę pamiętać, nie chcę poznawać.

Jutro stanę przed ladą z lizakami… w najlepszych butach i otworzę drzwi nowego domu…

Jutro moja mama znowu się uśmiechnie…

Zasypiam…, żeby się nigdy więcej nie obudzić.

Zasypiam wraz z marzeniami o lizaku, uśmiechu, otwartych drzwiach… schodzę Wam z drogi szczęśliwi ludzie.

Ja, dziecko wojny, umieram u progu lepszego świata, naznaczonego odrażającą etykietą: OBCYM WSTĘP WZBRONIONY!

Śpijcie spokojnie, już te kilkanaście kilogramów smutku, odartego z człowieczeństwa, nie zapuka do waszych drzwi…

Zdjęcie: Autor: pk//gak / Źródło: Hurriyet, Guardian, Independent