Dziadek – Piękny Starzec

Są tacy ludzie, doskonale obojętni. Mijamy ich na ulicach, w autobusach, stoimy we wspólnych kolejkach, nasze dzieci chodzą do tego samego przedszkola. Pojawiają się w naszym życiu i znikają pozostawiając niepamięć.
Są i tacy, którzy potencjalnie nieobecni, rzeźbią nasze życie, wypełniają świadomość. W snach siadają obok w przytulnej kawiarni popijając fusiarę. Śmiejemy się wspólnie do łez, w tej wyśnionej nieprawdziwej rzeczywistości…

Bardzo tęsknię za moim dziadkiem. Dziś szczególnie…
Był skarbnicą wiedzy i mądrości.
Choć nasze światopoglądy były totalnie skrajne, uwielbiałam z nim rozmawiać. Jeździć na działkę i siadać pod pachnącym krzewem winogrona, który wychodował z maleńkiej szczepki.
Kłóciliśmy się do upadłego, lecz jego słowa nigdy nie raniły. Nawet gdy mówił „głupiutka jeszcze jesteś” czułam, że mnie rozumie i zmusza do myślenia, jak nikt inny.
Nigdy się nie przechwalał swoimi osiągnięciami.
Nigdy, nikogo nie poniżał, nie obgadywał.
Zawsze skromnie i schludnie ubrany, jeździł na swoim niebieskim składaku.
Ściągał czapkę mówiąc „Dzień dobry Pani Helenko” .
Miała w sobie jakąś promieniującą dobroć i godność.
Kiedy dawał słowo, to było to słowo Pokory, zawsze wystarczało i zawsze było dotrzymane.

Kiedy odchodził, nie płakałam, nie umiałam, nie mogłam…
Nie wierzyłam, że zniknie z mojego życia…pozostawiając niepamięć.

Mój Dziadek – Piękny Starzec
Jest tym, który potencjalnie nieobecny, rzeźbi moje życie, wypełnia świadomość. W snach siada obok, w przytulnej kawiarni, popijając fusiarę. Śmiejemy się wtedy wspólnie do łez…

Wiem, że jesteś ze mnie dumny.
Kiedyś jeszcze powiem Ci: Dziękuję !