Boję się wojny…

Nie oglądam telewizji, nie słucham nałogowo wiadomości, jednak od kilku dni, do mojego wnętrza poprzez szpary oczu i uszu sączy się lęk.
Jest to ten sam lęk, który ogarniał matki w trzydziesty dziewiątym czy osiemdziesiątym pierwszym.
Wiem to.
Jako matka łączę się z nimi w tej samej rzeczywistości troski o dziecko, jego bezpieczeństwo i los.
Nie chcę Cię straszyć, ale boję się!
Boję się, że pod osłoną nocy ktoś ogłosi wojnę i nic nie będę mogła zrobić.
Boję się, że moje dzieci nie doświadczą beztroskiego dzieciństwa.
Boję się że będziemy musieli uciekać i nie będziemy wiedzieli gdzie.
Boję się, że nie jestem patriotką i nie będzie mi zupełnie zależało na obronie kraju. Byle dalej, byle razem, byle bezpiecznie…
Boję się i łudzę…
Łudzę się, że gdyby umarł jeden czy drugi przywódca, świat nadal mógłby żyć w pokoju.
Łudzę się, że może ktoś przesadza i na wschodzie  dalszym – bliższym uśmiechnięte dzieci chodzą do szkoły i piszczą ze szczęścia.
Łudzę się, że matki zakładają obrusy, ustawiają kwiaty w wazonach…
Łudzę się, że jedyna troska ojców to chleb wniesiony do domu, znaczony potem, nie krwią.
Łudzę się, że mój lęk to tylko wyolbrzymianie przewrażliwionej matki.
Łudzę się i mam nadzieję…
Nadzieję, że Bóg nad nami czuwa i nie pozwoli nas skrzywdzić.
Nadzieję, że jednak są granice, których się nie przekracza.
Nadzieję, że spełnią się moje marzenia:
że dzieci dorosną szczęśliwe,
że nigdy nie usłyszą wystrzałów,
że ucieczka pozostanie jedynie w zabawie.
Nadzieję, że się zestarzeję w drewnianym domu, patrząc na wnuki. Przysiądę pod gruszą i umrę spełniona, trzymając w dłoniach, najbliższą mi Dłoń

Boję się, łudzę się, mam nadzieję…
Jestem egoistką.
Jestem matką !
Nigdy więcej wojny !!!